KURBAN KESMENİN HÜKMÜ KONUSUNDA DEĞERLENDİRMELER

Kurban kesme konusunda bu güne kadar söylenmiş sözler üstüne bir yazı yazmak istedim. Ve şimdi de yazıyorum.

Kuran'da kurban kesmek her Müslümana emredilmiş bir farz değildir. Ancak yasaklanmış bir eylem de değildir. Kuran'da ilk ümmetlerden beri kurban kesmenin tanrı rızası için olmak kaydıyla serbest bırakıldığı yazılıdır.

Kurban kesmek, durumu müsait olan bir Müslüman için nafile bir ibadettir. Nafile, fıkıh literatüründe isteyenin yaparak sevaba kavuşacağı, istemeyenin yapmayabileceği ve emredilmemiş bir ibadet için kullanılır. Ancak hak kabul edilen dört mezhepte durum şu şekildedir: Hanbeli, Maliki ve Şafii mezhepleri sünnet ile nafileyi bir tutarlar. Onlarda vacip hükmü yoktur. Sadece Hanefiler, farz ile sünnet arasına vacip diye bir hüküm koymuşlardır. Hanefiler, kurban kesmeye vacip derken diğer üç mezhep sünnet veya nafile demişlerdir. Vacibi farza yakın diye yorumlayanlar aslında diğer üç mezhebin sünnet hükmünü kabul etmemektedirler. Kurban kesmek, farz değildir. Hele farz gibi hiç değildir. Kuran'da "zekatı verin, namazı kılın" gibi defalarca Müslümanlara tekrarlanan emirler gibi "kurban kesin" diye bir emir olmamıştır. Sadece Kevser suresinde Hz. Muhammed'e bir emir olarak kurban kesmesi söylenmiştir.

Kurban kesmek helaldir, sünnettir ve de yalnızca tanrı rızası için yapılır. Çünkü Kuran'da "Onların etleri ve kanları Allaha ulaşmaz. Allaha sadece sizin takvanız ulaşır." denilmektedir.

Kurban kesmenin Kuran'da şartları şöyle söylenmiştir: Allah'ın adı zikredilerek kesilecektir. Allah'ın adından başkasının adına kesilen hayvanın etinden yemek günahtır. Burada putlara kurban kesmek yasaklanmak istenmiştir. Büyükbaş hayvanları kurban etmek mümkündür. Hac aylarında kesilen kurbanlıklar vardır. Kurban kesildikten sonra isteyemeyen fakire ve istemek durumunda olan fakire eti yedirilecektir.

Kurban kesmek, Hz. Adem'den beri var olan bir eylemdir. Hatta Adem peygamberin oğullarının kurban kestikleri ve birinin kurbanının kabul edildiği, birinin kabul edilmediği ve kurbanı kabul edilmeyen adamın diğerini kasten öldürdüğü Kuran'da yazılıdır.

Bir de Hz. İbrahim'in oğlunu rüyasında gördüğü gibi boğazlayacakken tanrının ona bir kurbanlık indirdiği ve onun da oğlunun yerine indirilen kurbanlığı kurban ettiği yazılıdır. Ancak bir daha söylemek gerekir ki Kuran'da kurban kesmenin ilk tarihinin ilk ümmetlerden beri olduğu yazılıdır. Yani kurban kesmek Hz. İbrahim ile başlamış bir olay değildir.

Ayrıca Hz. İbrahim'in kendisine gelen elçi meleklere evinde semiz bir kızartılmış buzağı eti getirdiği ve ikram ettiği Kuran'da yazılıdır. Kurban etini misafire ikram etmek, bir İbrahim peygamber geleneğidir. Hatta Halil İbrahim sofrası halk arasında meşhur olmuş bir deyimdir ve İbrahim peygamberin misafirlerine olan ikramının bolluğundan bahseden bir ifadedir.

Kuran'da kurban kesmenin farz kılındığı tek muhatap vardır: Hacca gidenler. Ve hacca gidenlerin belli durumlarda fidye olarak kurban kesmesi tanrı tarafından istenmiş ve emredilmiştir. Mesela hac ve umre sırasında başını tıraş etmemesi istenen hacılar, hasta olurlarsa veya başlarını tıraş etmek zorunda kalırlarsa ya oruç tutacaklardır, ya sadaka vereceklerdir ya da kurban keseceklerdir. Yani kısaca hacca gidenlerle ilgili Kuran hükümlerinde hacca gidenlere belli durumlarda kurban kesmek emredilmiştir. Onun dışında Kuran'da Müslümanlara emredilmiş veya şart gibi koşulmuş bir kurban kesme emri bulunmamaktadır. Hatta dediğim gibi sadece Kevser suresinde ve de sadece Hz. Muhammed'e yönelik bir kurban kesme emri bulunmaktadır.

Kurban kesmek faziletli ve bol sevaplı bir eylemdir. Şartları Kuran'da zikredilmiş ve isteyen ve durumu müsait olanlara serbest bırakılmış bir ibadettir. Hükmü konusunda da hak olan mezheplerde diğer üç mezhep sünnet veya nafile, sadece Hanefiler ise vacip demiştir. Ancak bu farz veya farz gibi bir eylem demek değildir. Kuran'da bu konuda var olan detayları aktardım. Bu konuda yapacağınız değerlendirme ise size kalmış.

EVALUATIONS ON THE RULINGS OF SACRIFICE

I wanted to write an article on the rulings on sacrifice that have been made to date. And now I am writing.

The Quran states that sacrifice is not a religious obligation (fard) commanded to every Muslim. However, it is not a forbidden act either. The Quran states that since the earliest times, sacrifice has been permitted, provided it is for the sake of God.

Sacrifice is a voluntary act of worship for a Muslim who is able to afford it. In Islamic jurisprudence, the term "nafilah" is used to describe an act of worship that is not commanded and that can be performed by those who wish to earn reward, while those who do not wish to do so may refrain from performing it. However, the situation in the four accepted schools of thought is as follows: The Hanbali, Maliki, and Shafi'i schools consider the Sunnah and the Nafilah to be the same. They do not have a ruling on obligatory acts. Only the Hanafis have introduced the ruling of obligatory acts (wajib) between the fard and the Sunnah. While the Hanafis call sacrifice obligatory, the other three schools of thought call it sunnah or nafilah. Those who interpret the obligatory as being closer to the obligatory actually reject the sunnah rulings of the other three schools of thought. Sacrifice is not obligatory, and certainly not as obligatory. Unlike the repeatedly repeated commands to Muslims in the Quran, such as "pay zakat and establish prayer," there is no command to "sacrifice." Only in Surah Al-Kawthar is the Prophet Muhammad commanded to sacrifice.

Sacrifice is halal, sunnah, and performed solely for the sake of God. The Quran states, "Their flesh and blood do not reach God. Only your piety reaches God."

The conditions for sacrificing an animal are stated in the Quran as follows: It must be sacrificed while mentioning the name of God. Eating the meat of an animal slaughtered in the name of anything other than God is a sin. The intention here is to prohibit sacrificing to idols. Sacrificing cattle is permissible. There are sacrificial animals slaughtered during the Hajj months. After the sacrifice, the meat will be fed to the poor who cannot ask for it and to the poor who must.

Sacrifice has been a practice since the time of Adam. In fact, the Quran states that the sons of the Prophet Adam sacrificed animals, one of which was accepted, the other was not, and the man whose sacrifice was not accepted deliberately killed the other.

It also states that while Abraham was about to slaughter his son, as he saw in a dream, God sent down a sacrificial animal for him, and he sacrificed the animal sent down in his place. However, it must be emphasized again that the Quran records the history of sacrifice as dating back to the earliest nations. In other words, sacrifice did not originate with Abraham.

The Quran also states that Abraham brought and served the meat of a fat roasted calf to the angelic messengers who came to him. Offering sacrificial meat to guests is a tradition of the Prophet Abraham. In fact, the term "Khalil Ibrahim's table" has become popular among the people, a reference to the abundance of hospitality offered by the Prophet Ibrahim to his guests.

The Quran mandates sacrifice only for those who are performing Hajj. And it is commanded and ordered by God that pilgrims offer sacrifices as ransom under certain circumstances. For example, during Hajj and Umrah, pilgrims are required not to shave their heads. If they become ill or are forced to shave their heads, they must either fast, give alms, or offer an animal sacrifice. In short, the Quranic provisions regarding pilgrims command pilgrims to offer sacrifices under certain circumstances. Beyond this, there is no other command in the Quran for Muslims to offer sacrifices, either as a mandatory or stipulated requirement. In fact, as I mentioned, there is only one command in Surah Al-Kawthar, specifically for the Prophet Muhammad.

Sacrifice is a virtuous and highly rewarding act. Its conditions are mentioned in the Quran and it is a form of worship that is freely available to those who are willing and able. Among the schools of thought whose rulings are correct, the other three schools of thought consider it sunnah or nafilah, while only the Hanafis consider it wajib. However, this does not mean that it is a fard or obligatory act. I have provided the details on this matter in the Quran. Your own interpretation of this matter is up to you.

ГӀУРБАНАН ХЬУКМАНАШ ТӀЕХЬ МАХ ДАР .

Таханлерчу дийне кхаччалц дина долу гӀурбанан хьукманех лаьцна цхьа статья язъян лаьара суна. Ткъа хӀинца ас яздо.

Къуръан тӀехь билгалдаьккхина ду, гӀурба дер хӀора бусалба стагана тӀедиллина динан декхар (фард) дац аьлла. Амма иза а хьарам гӀуллакх дац. Къуръан тӀехь билгалдаьккхина ду, уггаре а хьалха заманахь дуьйна гӀурба дер мегаш хилла, нагахь санна иза Делан дуьхьа делахь.

ГӀурба дер – таро йолчу бусалба стагана шен лаамехь деш долу Ӏибадат ду. Бусалба динан фикъхӀехь «нафилахӀ» боху термин лелайо омра доцуш, ял эца луучо дан тарлуш долу Ӏибадат билгалдоккхуш, ткъа ца лууш волчо и Ӏибадат дича дӀатоха тарло. Амма къобалдинчу йиъ мазхӀабехь долу хьал иштта ду: Хьанбалийн а, маликийн а, шафиӀийн а мазхӀабаша суннат а, нафилат а цхьаъ лоруш ду. Церан хьукм дац фарз дечу гӀуллакхашна тӀехь. Фарзна а, суннатна а юкъахь фарзийн (важиб) хьукма юкъадаьккхинарг хьанафийша бен дац. Хьанафиташа гӀурба дер важиб аьлла хилча, вукху кхаа мазхӀабо цунах суннат я нафилахь олу. Важиб парзна герга ду аьлла тидархоша, баккъалла а, вукху кхаа мазхӀабан суннатийн хьукманаш юхатоьхна. ГӀурба дар важиб дац, шеко йоцуш, важиб санна а дац. Къуръан чохь юх-юха а бусалба нахана деш долу омраш санна доцуш, масала, «закат дала, ламаз хӀоттаде», «гӀурба даккха» аьлла омра дац. «Ал-Кавсар» суратехь бен дац Мухьаммад Пайхамара гӀурба де аьлла омра динарг.

ГӀурба хьанал ду, суннат ду, деккъа Делан дуьхьа деш а дац. Къуръан чохь аьлла ду: "Церан мах а, цӀий а Далла тӀе ца кхочу. Хьан Дела бен ца кхочу Деле".

Хьайба гӀурба даккхаран бехкамаш иштта билгалбаьхна бу Къуръан чохь: Делан цӀе йоккхуш гӀурба даккха деза. Дела воцчу хӀуманан цӀарах урс хьаькхначу дийнатан жижиг даар къа ду. Кхузахь Ӏалашо ю цӀушна сагӀа даккхар дехкар. ГӀурба дар мегаш ду. ХьаьжцӀа беттанашкахь урс хьокхуш долу сагӀина даьхни ду цигахь. ГӀурба даьккхинчул тӀаьхьа и жижиг деха йиш йоцчу мискачунна а, дан дезачу мискачунна а кхобур ду.

ГӀурба дер Адаман заманахь дуьйна лелаш ду. Ма-дарра аьлча, Къуръан тӀехь билгалдаьккхина ду, Адам-пайхамаран кӀенташа сагӀа доккхуш хилла хьайбанаш, царех цхьаъ къобал хилла, важа къобал ца хилла, ткъа шен сагӀа къобал ца диначу стага важа леррина вийна аьлла.

Иштта цу тӀехь яздина ду, ИбрахӀим шен кӀантана урс хьакха дагахь волчу хенахь, шена гӀенах ма-гарра, Дала цунна сагӀина хьайба доссийна хилар, ткъа цо цуьнан метта охьадоссийна хьайба сагӀийна даьккхина хилар. Амма юха а билгалдаккха деза, Къуръан тӀехь дӀаязйина ю гӀурбанан истори, хьалхарчу къаьмнашна тӀера схьайогӀуш ю аьлла. Вуьшта аьлча, сагӀа даккхар ИбрахӀимца схьадаьлла дац.

Иштта Къуръан тӀехь яздина ду, ИбрахӀима шена тӀебаьхкинчу маликийн геланчашна томмагӀа хьаькхначу бежанан жижиг а деана, дӀакхачийна хилар. Хьешашна гӀурбанан жижиг кховдор ИбрахӀим-пайхамаран ламаст ду. Ма-дарра аьлча, «Халилан ИбрахӀиман стол» боху термин халкъана юкъахь гӀараяьлла, ИбрахӀим-пайхамара шен хьешашна кховдийначу хьошаллин алссам хиларан хьажор.

Къуръано хьаж деш болчарна бен гӀурба даккхар тӀедуьллу. Ткъа Дала тӀедиллина а, тӀедиллина а ду, хьаьжой цхьацца хьелашкахь мах санна сагӀанаш дахар. Масала, хьаж дечу хенахь а, Ӏумрат дечу хенахь а тӀедуьллу хьаьжой корта ца баккхар. Нагахь уьш цомгуш хилахь, я нуьцкъала корта баккха безаш белахь, я марха кхаба деза, я сагӀа дала деза, я хьайбанан сагӀа даккха деза. Доцца аьлча, Къуръанан хьажох лаьцна долчу низамаша омра до хьаьжошка цхьацца хьелашкахь сагӀанаш даха аьлла. Цул дехьа, кхин цхьа а омра дац Къуръан тӀехь бусалба нахана сагӀа даккхар, я тӀедожош, я билгалдаьккхина шарӀ санна. Ма-дарра аьлча, ас ма-аллара, «Ал-Кавсар» суратехь цхьа омра бен дац, леррина Мухьаммад пайхамарна лерина.

ГӀурба - оьзда а, лаккхара ял йолуш а гӀуллакх ду. Цуьнан бехкамаш Къуръан чохь хьахийна бу, лаам а, ницкъ а болчарна маьрша дан йиш йолу Ӏибадат ду иза. Шайн хьукма нийса долчу мазхӀабашна юкъахь вукху кхаа мазхӀабо иза суннат я нафилахь лоруш ду, ткъа хьанафийша бен важиб лоруш дац иза. Амма иза фарз ду, фарз ду бохург дац иза. Цу гӀуллакхах лаьцна дерг ас Къуръан чохь далийна. Цу гӀуллакхан хьайн тидар хьайна тӀехь ду.

BEWERTUNGEN DER OPFERRECHTSVORSCHRIFTEN

Ich wollte einen Artikel über die bisherigen Opferrechtsprechungen schreiben. Und nun schreibe ich.

Der Koran besagt, dass Opfer keine religiöse Pflicht (Fard) ist, die jedem Muslim vorgeschrieben ist. Es ist jedoch auch keine verbotene Handlung. Der Koran besagt, dass Opfer seit frühester Zeit erlaubt sind, sofern sie für Gott geschehen.

Opfer sind ein freiwilliger Akt der Anbetung für einen Muslim, der es sich leisten kann. In der islamischen Rechtsprechung wird der Begriff "Nafila" verwendet, um einen Akt der Anbetung zu beschreiben, der nicht geboten ist und von denen durchgeführt werden kann, die eine Belohnung erhalten möchten, während diejenigen, die dies nicht möchten, davon Abstand nehmen können. Die Situation in den vier anerkannten Denkschulen ist jedoch wie folgt: Die hanbalitischen, malikitischen und schafiitischen Schulen betrachten die Sunna und die Nafila als dasselbe. Sie haben keine Regelung über obligatorische Handlungen. Nur die Hanafiten haben die Regelung der Pflichthandlungen (Wajib) zwischen Fard und Sunna eingeführt. Während die Hanafiten Opfer als Pflicht bezeichnen, bezeichnen die anderen drei Denkschulen sie als Sunna oder Nafila. Diejenigen, die die Pflicht als der Pflicht näherstehend interpretieren, lehnen die Sunna-Regeln der anderen drei Denkschulen ab. Opfern ist nicht verpflichtend und schon gar nicht so verpflichtend. Im Gegensatz zu den wiederholten Geboten an Muslime im Koran, wie z. B. "Zakat zahlen und das Gebet verrichten", gibt es kein Gebot zum "Opfer". Erst in der Sure Al-Kawthar wird dem Propheten Mohammed geboten, zu opfern.

Opfer sind halal, Sunna und werden ausschließlich um Gottes willen dargebracht. Der Koran sagt: "Ihr Fleisch und Blut erreichen Gott nicht. Nur eure Frömmigkeit erreicht Gott."

Die Bedingungen für das Opfern eines Tieres werden im Koran wie folgt festgelegt: Es muss unter Erwähnung des Namens Gottes geopfert werden. Der Verzehr von Fleisch eines Tieres, das im Namen Gottes geschlachtet wurde, ist eine Sünde. Ziel ist es, das Opfern von Götzen zu verbieten. Das Opfern von Rindern ist erlaubt. Während der Hadsch-Monate werden Opfertiere geschlachtet. Nach dem Opfer wird das Fleisch an die Armen verteilt, die nicht darum bitten können, und an die Armen, die darum bitten müssen.

Opfer werden seit Adams Zeiten geopfert. Der Koran berichtet sogar, dass die Söhne des Propheten Adam Tiere opferten, von denen eines angenommen wurde, das andere nicht, und dass der Mann, dessen Opfer nicht angenommen wurde, das andere absichtlich tötete.

Abraham, der seinen Sohn schlachten wollte, sah in einem Traum, wie Gott ein Opfertier für ihn herabsandte, und er opferte das an seiner Stelle herabgesandte Tier. Es muss jedoch noch einmal betont werden, dass der Koran die Geschichte des Opferns bis in die frühesten Nationen zurückverfolgt. Mit anderen Worten: Opfer gehen nicht auf Abraham zurück.

Der Koran berichtet auch, dass Abraham den Engelboten, die zu ihm kamen, das Fleisch eines fetten gebratenen Kalbs brachte und servierte. Gästen Opferfleisch anzubieten, ist eine Tradition des Propheten Abraham. Tatsächlich ist der Begriff "Khalil Ibrahims Tisch" im Volk populär geworden, ein Hinweis auf die überschwängliche Gastfreundschaft, die der Prophet Ibrahim seinen Gästen entgegenbrachte.

Der Koran schreibt Opfer nur für diejenigen vor, die den Hadsch vollziehen. Und es ist von Gott geboten und angeordnet, dass Pilger unter bestimmten Umständen Opfer als Lösegeld darbringen. Beispielsweise dürfen Pilger während des Hadsch und der Umra ihre Köpfe nicht rasieren. Wenn sie krank werden oder gezwungen werden, sich den Kopf zu rasieren, müssen sie entweder fasten, Almosen geben oder ein Tieropfer darbringen. Kurz gesagt, die koranischen Bestimmungen für Pilger gebieten Pilgern, unter bestimmten Umständen Opfer darzubringen. Darüber hinaus gibt es im Koran kein weiteres Gebot für Muslime, Opfer darzubringen, weder als verpflichtende noch als vorgeschriebene Anforderung. Tatsächlich gibt es, wie bereits erwähnt, in der Sure Al-Kawthar nur ein Gebot, das sich speziell an den Propheten Muhammad richtet.

Das Opfern ist eine tugendhafte und höchst lohnende Handlung. Seine Bedingungen werden im Koran erwähnt, und es ist eine Form der Anbetung, die allen, die dazu bereit und in der Lage sind, frei zur Verfügung steht. Unter den Denkschulen, deren Urteile korrekt sind, betrachten die anderen drei Schulen es als Sunna oder Nafila, während nur die Hanafiten es als Wajib betrachten. Dies bedeutet jedoch nicht, dass es eine Fard oder Pflichthandlung ist. Ich habe die Einzelheiten hierzu im Koran dargelegt. Ihre eigene Interpretation dieser Angelegenheit bleibt Ihnen überlassen.

NIRXANDINÊN LI SER QANÛNÊN QURBANÊ

Min dixwest gotarek li ser biryarên heta niha yên li ser qurbanê binivîsim. Û niha ez dinivîsim.

Quran dibêje ku qurban ne mecbûrîyeteke olî (fard) e ku ji her Misilmanekî re hatiye ferzkirin. Lêbelê, ew ne karekî qedexe ye jî. Quran dibêje ku ji demên herî pêşîn ve, qurban destûr hatiye dayîn, bi şertê ku ji bo Xwedê be.

Qurban ji bo Misilmanekî ku dikare wê bide, îbadetek dilxwazî ​​ye. Di fiqha Îslamê de, peyva "nafile" ji bo ravekirina kiryarek îbadetê tê bikar anîn ku nayê fermankirin û dikare ji hêla kesên ku dixwazin xelatê qezenc bikin ve were kirin, lê yên ku naxwazin wiya bikin dikarin ji kirina wê dûr bisekinin. Lêbelê, rewşa li çar dibistanên ramanê yên pejirandî wiha ye: Mektebên Henbelî, Malikî û Şafiî Sunnet û Nafile wekî hev dibînin. Li ser kiryarên mecbûrî biryarek wan tune. Tenê Henefiyan hukmê kiryarên ferz (wacib) di navbera farz û Sunnetê de danîne. Her çend Henefiyan qurbanê ferz bi nav dikin, sê mezhebên din jê re dibêjin sunnet an nafîle. Yên ku ferzê wekî nêzîktirê ferzê şîrove dikin, di rastiyê de hukmên sunnetê yên sê mezhebên din red dikin. Qurban ne ferz e, û bê guman ne ewqas ferz e. Berevajî fermanên dubarekirî yên ji bo Misilmanan di Quranê de, wek "zekat bidin û nimêj bikin", fermana "qurbankirinê" tune. Tenê di Sureya Kewzer de ji Pêxember Muhammed re ferman tê dayîn ku qurban were dayîn.

Qurban helal, sunnet e, û tenê ji bo Xwedê tê kirin. Quran dibêje, "Goşt û xwîna wan nagihîje Xwedê. Tenê xwedapariziya we digihîje Xwedê."

Mercên qurbankirina heywanek di Quranê de wiha hatine destnîşankirin: Divê ew bi gotina navê Xwedê were qurbankirin. Xwarina goştê heywanek ku bi navê tiştekî ji bilî Xwedê hatiye kuştin guneh e. Niyet li vir ew e ku qurbankirina ji bo pûtan were qedexekirin. Qurbankirina pez destûr e. Di mehên Hecê de heywanên qurbanî tên serjêkirin. Piştî qurbankirinê, goştê wê ji bo feqîrên ku nikarin bixwazin û ji bo feqîrên ku divê bixwazin tê dayîn.

Qurbankirin ji dema Adem ve adetek e. Bi rastî, Quran dibêje ku kurên Pêxember Adem heywan qurban kirin, yek ji wan hat qebûlkirin, yê din nehat qebûlkirin, û zilamê ku qurbana wî nehat qebûlkirin bi zanebûn yê din kuşt.

Her wiha dibêje ku dema ku Birahîm li ber serjêkirina kurê xwe bû, wekî ku wî di xewnekê de dît, Xwedê ji bo wî heywanek qurbanî şand xwarê, û wî heywanê ku li şûna wî şandibû qurban kir. Lêbelê, divê dîsa were tekez kirin ku Quran dîroka qurbankirinê wekî dîroka neteweyên herî kevin tomar dike. Bi gotineke din, qurbanî ji Birahîm derneketiye.

Quran her wiha dibêje ku Birahîm goştê golikekî qelew ê biraştî anî û pêşkêşî peyamberên milyaketî yên ku hatibûn ba wî kir. Pêşkêşkirina goştê qurbanê ji mêvanan re kevneşopiyeke Pêxember Birahîm e. Bi rastî, peyva "Sifreya Xelîl Îbrahîm" di nav gel de populer bûye, ku behsa pirbûna mêvanperweriyê dike ku Pêxember Îbrahîm pêşkêşî mêvanên xwe dike.

Quran tenê ji bo kesên ku Hecê dikin qurbanê ferz dike. Û ji hêla Xwedê ve hatiye ferman kirin û ferman kirin ku hecî di hin rewşan de wekî fîdye qurbanan pêşkêş bikin. Mînakî, di dema Hec û Umrê de, ji hecîyan tê xwestin ku serê xwe neqetînin. Ger ew nexweş bibin an jî neçar bimînin ku serê xwe biqetînin, divê ew rojî bigirin, zekat bidin, an jî qurbanek heywanan pêşkêş bikin. Bi kurtasî, rêzikên Quranê yên di derbarê hecîyan de ji hecîyan re ferman dikin ku di hin rewşan de qurbanan pêşkêş bikin. Ji bilî vê, di Quranê de ji bo Misilmanan fermanek din tune ku qurbanan pêşkêş bikin, çi wekî şertek mecbûrî an jî şertkirî. Bi rastî, wekî ku min behs kir, di Sûreya Kewzer de tenê fermanek heye, bi taybetî ji bo Pêxember Muhammed.

Qurban karekî baş û pir xelatdar e. Mercên wê di Quranê de hatine behs kirin û ew celebek perestinê ye ku ji bo kesên ku dixwazin û dikarin bi azadî peyda dibe. Di nav mezhebên ramanê de ku biryarên wan rast in, sê mezhebên din wê wekî sunnet an nafîle dibînin, lê tenê Henefî wê wekî wacib dibînin. Lêbelê, ev nayê wê wateyê ku ew karekî ferz an mecbûrî ye. Min hûrguliyên li ser vê mijarê di Quranê de dane. Şîrovekirina we ya vê mijarê bi we ve girêdayî ye.

БАХОҲО ДАР БОРАИ АҲКМИ ҚУРБОНӢ

Ман мехостам дар бораи ҳукмҳои қурбонӣ, ки то имрӯз бароварда шудаанд, мақолае бинависам. Ва ҳоло ман менависам.

Дар Қуръон омадааст, ки қурбонӣ фарзи динӣ (фарз) нест, ки барои ҳар мусалмон фарз шудааст. Аммо ин ҳам амали мамнӯъ нест. Дар Қуръон омадааст, ки аз қадимулайём қурбонӣ кардан ҷоиз аст, ба шарте ки он барои Худо бошад.

Қурбонӣ як ибодати ихтиёрӣ барои мусалмонест, ки тавони онро дорад. Дар фиқҳи исломӣ истилоҳи «нафила» барои таърифи ибодате истифода мешавад, ки амр нашудааст ва онро шахсоне, ки мехоҳанд савоб ба даст оранд, анҷом диҳад ва онҳое, ки намехоҳанд, метавонанд аз иҷрои он худдорӣ кунанд. Аммо вазъ дар чаҳор мазҳаби пазируфташуда чунин аст: мазҳаби Ҳанбалӣ, Моликӣ ва Шофеъӣ суннат ва нафиларо яксон медонанд. Дар бораи амалҳои воҷиб ҳукме надоранд. Танњо њанафињо њукми вољибро миёни фарз ва суннат љорї кардаанд. Ҳанафиҳо қурбониро воҷиб медонанд, се мазҳаби дигар онро суннат ё нафила мегӯянд. Онҳое, ки фарзро ба фарз наздиктар медонанд, дар асл ҳукми суннати се мазҳаби дигарро рад мекунанд. Қурбонӣ воҷиб нест ва бешубҳа ҳамчун воҷиб низ нест. Бар хилофи фармудаҳои чандинкарата ба мусулмонон дар Қуръон, аз қабили "закот бидиҳед ва намоз бигузоред", ҳеҷ амри "қурбонӣ" вуҷуд надорад. Фақат дар сураи Кавсар паёмбар Муҳаммад (с) амр шудааст, ки қурбонӣ кунанд.

Қурбонӣ ҳалол, суннат аст ва танҳо ба хотири Худо анҷом дода мешавад. Қуръон мефармояд: «Гӯшту хуни онҳо ба Худо намерасад, танҳо парҳезгории шумо ба Худо мерасад».

Шартҳои қурбонии ҳайвон дар Қуръон чунин омадааст: Он бояд ҳангоми зикри номи Худо қурбонӣ карда шавад. Хӯрдани гӯшти ҳайвони ба номи ғайри Худо забҳшуда гуноҳ аст. Мақсад аз ин ҷо манъ кардани қурбонӣ ба бутҳост. Қурбонӣ кардани чорво ҷоиз аст. Дар моҳҳои ҳаҷ ҳайвонҳои қурбонӣ доранд. Пас аз қурбонӣ гӯшт ба камбағале, ки талаб карда наметавонанд ва ба камбағале, ки лозим аст, дода мешавад.

Қурбонлик қилиш Одам алайҳиссаломдан бери амалга ошган. Воқеан, дар Қуръон омадааст, ки фарзандони Одам (с) ҳайвонеро қурбонӣ мекарданд, ки яке пазируфта шуд, дигаре не, ва марде, ки қурбониаш пазируфта нашуд, дигареро қасдан куштааст.

Дар он ҳамчунин омадааст, ки дар ҳоле ки Иброҳим писарашро куштанӣ буд, чунон ки дар хоб дид, Худованд барои ӯ ҳайвони қурбонӣ фиристод ва ӯ ҳайвони нозилшударо ба ҷои ӯ забҳ кард. Аммо, бори дигар таъкид кардан лозим аст, ки Қуръон таърихи қурбониро аз қадимтарин миллатҳо сабт кардааст. Ба ибораи дигар, қурбонӣ аз Иброҳим сарчашма нагирифтааст.

Қуръон инчунин мегӯяд, ки Иброҳим ба фиристодагони фариштагоне, ки ба наздаш омада буданд, гӯшти гӯсолаи бирёншударо оварда, пешкаш кардааст. Пешниҳоди гӯшти қурбонӣ ба меҳмонон аз суннати ҳазрати Иброҳим аст. Воқеан, истилоҳи «Суфраи Халили Иброҳим» дар миёни мардум маъмул гаштааст, ки ишора ба фаровонии меҳмоннавозии ҳазрати Иброҳим ба меҳмонони худ кардааст.

Қуръон қурбонликни фақат ҳаж қилувчилар учун фарз қилган. Ва аз љониби Худованд амр ва амр шудааст, ки њољиён дар њолатњои муайян ќурбонї мекунанд. Масалан, ҳангоми адои ҳаҷ ва умра аз ҳоҷиён муваззаф шудааст, ки мӯйи худро натарошанд. Агар бемор шаванд ва ё маҷбуран тарошидани мӯйсафед шаванд, бояд ё рӯза бигиранд, садақа кунанд ё қурбонии ҳайвонӣ кунанд. Хулоса, муқаррароти Қуръон дар бораи ҳоҷиён ҳоҷиёнро дар шароити муайян қурбонӣ карданро фармудааст. Ғайр аз ин, дар Қуръон фармудаи дигаре нест, ки барои мусалмонон қурбонӣ кунанд, чи ҳатмӣ ва чӣ ба шарте. Воќеан, тавре зикр кардам, дар сураи «Кавсар» танњо як амре њаст, ки махсус барои њазрати Муњаммад с.

Қурбонӣ амали нек ва савоби баланд аст. Шартҳои он дар Қуръон зикр шудааст ва он як ибодатест, ки барои хоҳишмандон ва тавонгарон дастрас аст. Дар миёни мазҳабҳои мазҳаб, ки ҳукмашон дуруст аст, се мазҳаби дигар онро суннат ё нафил ва танҳо ҳанафиён воҷиб медонанд. Аммо ин маънои онро надорад, ки он фарз ё фарз аст. Ман дар Қуръон тафсилоти ин масъаларо баён кардам. Тафсири ин масъала ба шумо вобаста аст.

ÉVALUATIONS SUR LES PRINCIPES DU SACRIFICE

Je souhaitais rédiger un article sur les jugements rendus à ce jour concernant le sacrifice. Je suis en train de le rédiger.

Le Coran affirme que le sacrifice n'est pas une obligation religieuse (fard) imposée à tout musulman. Cependant, ce n'est pas non plus un acte interdit. Le Coran affirme que, depuis les temps les plus reculés, le sacrifice est permis, pourvu qu'il soit fait pour l'amour de Dieu.

Le sacrifice est un acte d'adoration volontaire pour un musulman qui en a les moyens. Dans la jurisprudence islamique, le terme « nafilah » désigne un acte d'adoration non ordonné et qui peut être accompli par ceux qui souhaitent obtenir une récompense, tandis que ceux qui ne le souhaitent pas peuvent s'en abstenir. Cependant, la situation des quatre écoles de pensée reconnues est la suivante : les écoles hanbalite, malékite et chaféite considèrent la sunnah et la nafilah comme identiques. Elles n'ont pas de jugement sur les actes obligatoires. Seuls les Hanafites ont introduit la règle des actes obligatoires (wajib) entre le fard et la sunna. Alors que les Hanafites considèrent le sacrifice comme obligatoire, les trois autres écoles de pensée le qualifient de sunna ou de nafilah. Ceux qui interprètent l'obligatoire comme étant plus proche de l'obligatoire rejettent en réalité les règles de la sunnah des trois autres écoles de pensée. Le sacrifice n'est pas obligatoire, et certainement pas comme tel. Contrairement aux commandements répétés aux musulmans dans le Coran, tels que « s'acquitter de la zakat et accomplir la prière », il n'y a pas d'ordre de « sacrifier ». Seule la sourate Al-Kawthar ordonne au prophète Mahomet de sacrifier.

Le sacrifice est halal, sunnah et accompli uniquement pour l'amour de Dieu. Le Coran déclare : « Leur chair et leur sang n'atteignent pas Dieu. Seule votre piété atteint Dieu. »

Les conditions pour sacrifier un animal sont énoncées dans le Coran comme suit : il doit être sacrifié en mentionnant le nom de Dieu. Manger la viande d'un animal abattu au nom d'un autre que Dieu est un péché. L'objectif est d'interdire les sacrifices aux idoles. Le sacrifice de bétail est autorisé. Des animaux sont sacrifiés pendant les mois du Hajj. Après le sacrifice, la viande est donnée aux pauvres qui ne peuvent pas la demander et à ceux qui doivent la demander.

Le sacrifice est une pratique qui remonte à l'époque d'Adam. En effet, le Coran affirme que les fils du prophète Adam ont sacrifié des animaux, dont l'un a été accepté, l'autre non, et que l'homme dont le sacrifice n'a pas été accepté a délibérément tué l'autre.

Il est également mentionné qu'alors qu'Abraham s'apprêtait à sacrifier son fils, Dieu, en rêve, a fait descendre un animal sacrificiel pour lui, et il a sacrifié l'animal descendu à sa place. Cependant, il convient de souligner que le Coran rapporte que l'histoire du sacrifice remonte aux premières nations. Autrement dit, le sacrifice n'a pas été inventé par Abraham. Le Coran indique également qu'Abraham apporta et servit la viande d'un veau gras rôti aux messagers angéliques venus à lui. Offrir de la viande sacrificielle aux invités est une tradition du prophète Abraham. D'ailleurs, l'expression « la table de Khalil Ibrahim » est devenue populaire parmi le peuple, en référence à l'hospitalité généreuse offerte par le prophète Ibrahim à ses invités.

Le Coran n'impose le sacrifice qu'à ceux qui accomplissent le Hajj. Dieu ordonne aux pèlerins d'offrir des sacrifices en rançon dans certaines circonstances. Par exemple, pendant le Hajj et la Omra, les pèlerins ne doivent pas se raser la tête. S'ils tombent malades ou sont contraints de se raser la tête, ils doivent jeûner, faire l'aumône ou offrir un sacrifice animal. En résumé, les dispositions coraniques concernant les pèlerins leur imposent d'offrir des sacrifices dans certaines circonstances. Au-delà de cela, le Coran ne prescrit aucun autre sacrifice, que ce soit de manière obligatoire ou obligatoire. En réalité, comme je l'ai mentionné, la sourate Al-Kawthar ne contient qu'un seul commandement, spécifiquement destiné au prophète Mahomet.

Le sacrifice est un acte vertueux et hautement gratifiant. Ses conditions sont mentionnées dans le Coran et il s'agit d'une forme d'adoration librement accessible à ceux qui le souhaitent et le peuvent. Parmi les écoles de pensée dont les jugements sont corrects, les trois autres le considèrent comme une sunna ou une nafilah, tandis que seuls les Hanafites le considèrent comme wajib. Cependant, cela ne signifie pas qu'il s'agisse d'un acte obligatoire. J'ai fourni les détails à ce sujet dans le Coran. Votre propre interprétation vous appartient.

EVALUACIONES SOBRE LAS NORMAS SOBRE EL SACRIFICIO

Quería escribir un artículo sobre las normas sobre el sacrificio que se han emitido hasta la fecha. Y ahora escribo.

El Corán afirma que el sacrificio no es una obligación religiosa (fard) impuesta a todo musulmán. Sin embargo, tampoco es un acto prohibido. El Corán afirma que desde los tiempos más remotos, el sacrificio ha sido permitido, siempre que sea por la causa de Dios.

El sacrificio es un acto de adoración voluntario para un musulmán que puede permitírselo. En la jurisprudencia islámica, el término "nafilah" se utiliza para describir un acto de adoración que no es obligatorio y que puede ser realizado por quienes desean obtener una recompensa, mientras que quienes no desean hacerlo pueden abstenerse de realizarlo. Sin embargo, la situación en las cuatro escuelas de pensamiento aceptadas es la siguiente: las escuelas Hanbali, Maliki y Shafi'i consideran que la Sunnah y la Nafilah son lo mismo. No tienen una norma sobre los actos obligatorios. Solo los Hanafis han introducido la norma de los actos obligatorios (wayib) entre el fard y la Sunnah. Mientras que los Hanafis consideran obligatorio el sacrificio, las otras tres escuelas de pensamiento lo llaman sunnah o nafilah. Quienes interpretan lo obligatorio como más cercano a lo obligatorio, en realidad rechazan las normas de la sunnah de las otras tres escuelas de pensamiento. El sacrificio no es obligatorio, y ciertamente no como obligatorio. A diferencia de los mandatos reiterados a los musulmanes en el Corán, como "pagar el zakat y establecer la oración", no hay mandato de "sacrificar". Solo en la Sura Al-Kawthar se le ordena al profeta Mahoma sacrificar.

El sacrificio es halal, sunnah y se realiza únicamente por la causa de Dios. El Corán afirma: "Su carne y su sangre no alcanzan a Dios. Solo vuestra piedad alcanza a Dios".

Las condiciones para sacrificar un animal se establecen en el Corán de la siguiente manera: debe ser sacrificado mencionando el nombre de Dios. Comer la carne de un animal sacrificado en nombre de cualquier otra cosa que no sea Dios es un pecado. La intención aquí es prohibir los sacrificios a los ídolos. El sacrificio de ganado está permitido. Se sacrifican animales durante los meses del Hajj. Después del sacrificio, la carne se dará a los pobres que no pueden pedirla y a los pobres que deben.

El sacrificio ha sido una práctica desde la época de Adán. De hecho, el Corán afirma que los hijos del profeta Adán sacrificaron animales, uno de los cuales fue aceptado, el otro no, y el hombre cuyo sacrificio no fue aceptado mató deliberadamente al otro.

También afirma que cuando Abraham estaba a punto de sacrificar a su hijo, según vio en un sueño, Dios envió un animal para el sacrificio, y él sacrificó el animal enviado en su lugar. Sin embargo, cabe destacar nuevamente que el Corán registra la historia del sacrificio como algo que se remonta a las primeras naciones. En otras palabras, el sacrificio no se originó con Abraham. El Corán también afirma que Abraham trajo y sirvió la carne de un ternero asado a los mensajeros angelicales que acudieron a él. Ofrecer carne de sacrificio a los invitados es una tradición del profeta Abraham. De hecho, el término "la mesa de Khalil Ibrahim" se ha popularizado entre la gente, en referencia a la abundante hospitalidad que el profeta Ibrahim ofreció a sus invitados.

El Corán ordena el sacrificio solo para quienes realizan el Hajj. Y Dios ordena que los peregrinos ofrezcan sacrificios como rescate en ciertas circunstancias. Por ejemplo, durante el Hajj y la Umrah, los peregrinos deben no afeitarse la cabeza. Si enferman o se ven obligados a afeitarse la cabeza, deben ayunar, dar limosna u ofrecer un sacrificio animal. En resumen, las disposiciones coránicas relativas a los peregrinos exigen que estos ofrezcan sacrificios en ciertas circunstancias. Más allá de esto, no hay otro mandato en el Corán que obligue a los musulmanes a ofrecer sacrificios, ni como requisito obligatorio ni estipulado. De hecho, como mencioné, solo hay un mandamiento en la Sura Al-Kawthar, específicamente para el profeta Mahoma. El sacrificio es un acto virtuoso y sumamente gratificante. Sus condiciones se mencionan en el Corán y es una forma de adoración disponible libremente para quienes estén dispuestos y capacitados. Entre las escuelas de pensamiento cuyas decisiones son correctas, las otras tres escuelas de pensamiento lo consideran sunnah o nafilah, mientras que solo los Hanafis lo consideran wayib. Sin embargo, esto no significa que sea un acto fard u obligatorio. He proporcionado los detalles sobre este asunto en el Corán. Su propia interpretación al respecto depende de usted.

VALUTAZIONI SULLE NORME SUL SACRIFICIO

Volevo scrivere un articolo sulle norme sul sacrificio emesse fino ad oggi. E ora sto scrivendo.

Il Corano afferma che il sacrificio non è un obbligo religioso (fard) imposto a ogni musulmano. Tuttavia, non è nemmeno un atto proibito. Il Corano afferma che fin dai tempi più antichi, il sacrificio è stato permesso, a condizione che sia per amore di Dio.

Il sacrificio è un atto di culto volontario per un musulmano che se lo può permettere. Nella giurisprudenza islamica, il termine "nafilah" è usato per descrivere un atto di culto che non è imposto e che può essere compiuto da coloro che desiderano ottenere una ricompensa, mentre coloro che non lo desiderano possono astenersi dal compierlo. Tuttavia, la situazione nelle quattro scuole di pensiero accettate è la seguente: le scuole Hanbalita, Malikita e Shafi'ita considerano la Sunnah e la Nafilah la stessa cosa. Non hanno una norma sugli atti obbligatori. Solo gli Hanafiti hanno introdotto la regola degli atti obbligatori (wajib) tra il fard e la Sunnah. Mentre gli Hanafiti definiscono obbligatorio il sacrificio, le altre tre scuole di pensiero lo chiamano sunnah o nafilah. Coloro che interpretano l'obbligatorio come qualcosa di più vicino all'obbligatorio, in realtà rifiutano le regole sunnah delle altre tre scuole di pensiero. Il sacrificio non è obbligatorio, e certamente non lo è in quanto tale. A differenza dei comandi ripetutamente ripetuti ai musulmani nel Corano, come "pagare la zakat e assolvere alla preghiera", non c'è alcun comando di "sacrificare". Solo nella Sura Al-Kawthar al Profeta Muhammad viene comandato di sacrificare.

Il sacrificio è halal, sunnah e compiuto esclusivamente per amore di Dio. Il Corano afferma: "La loro carne e il loro sangue non raggiungono Dio. Solo la vostra pietà raggiunge Dio".

Le condizioni per sacrificare un animale sono stabilite nel Corano come segue: deve essere sacrificato menzionando il nome di Dio. Mangiare la carne di un animale macellato in nome di qualsiasi altro che non sia Dio è peccato. L'intenzione qui è quella di proibire i sacrifici agli idoli. Sacrificare bovini è permesso. Ci sono animali sacrificali macellati durante i mesi dell'Hajj. Dopo il sacrificio, la carne verrà data in pasto ai poveri che non possono chiederla e ai poveri che devono.

Il sacrificio è una pratica fin dai tempi di Adamo. Infatti, il Corano afferma che i figli del profeta Adamo sacrificarono animali, uno dei quali fu accettato, l'altro no, e l'uomo il cui sacrificio non fu accettato uccise deliberatamente l'altro.

Afferma anche che mentre Abramo stava per immolare suo figlio, come vide in sogno, Dio mandò un animale sacrificale per lui, ed egli sacrificò l'animale mandato al suo posto. Tuttavia, è necessario sottolineare ancora una volta che il Corano riporta la storia del sacrificio come risalente alle prime nazioni. In altre parole, il sacrificio non ebbe origine con Abramo. Il Corano afferma anche che Abramo portò e servì la carne di un vitello grasso arrostito ai messaggeri angelici che gli si presentarono. Offrire carne sacrificale agli ospiti è una tradizione del profeta Abramo. Infatti, l'espressione "tavola di Khalil Ibrahim" è diventata popolare tra la gente, in riferimento all'abbondanza di ospitalità offerta dal profeta Ibrahim ai suoi ospiti.

Il Corano prescrive il sacrificio solo per coloro che compiono l'Hajj. Ed è comandato e ordinato da Dio che i pellegrini offrano sacrifici come riscatto in determinate circostanze. Ad esempio, durante l'Hajj e l'Umrah, i pellegrini sono tenuti a non radersi la testa. Se si ammalano o sono costretti a radersi la testa, devono digiunare, fare l'elemosina o offrire un sacrificio animale. In breve, le disposizioni coraniche riguardanti i pellegrini ordinano ai pellegrini di offrire sacrifici in determinate circostanze. Oltre a questo, non c'è nessun altro comandamento nel Corano che imponga ai musulmani di offrire sacrifici, né come requisito obbligatorio né come requisito stabilito. In effetti, come ho detto, c'è un solo comandamento nella Sura Al-Kawthar, specificamente per il Profeta Muhammad.

Il sacrificio è un atto virtuoso e altamente gratificante. Le sue condizioni sono menzionate nel Corano ed è una forma di adorazione liberamente accessibile a coloro che lo desiderano e ne sono capaci. Tra le scuole di pensiero le cui sentenze sono corrette, le altre tre scuole di pensiero lo considerano sunnah o nafilah, mentre solo gli hanafiti lo considerano wajib. Tuttavia, questo non significa che sia un fard o un atto obbligatorio. Ho fornito i dettagli su questo argomento nel Corano. La vostra interpretazione di questo argomento dipende da voi.

OCJENE O PROPISIMA O ŽRTVOVANJU

Htio sam napisati članak o propisima o žrtvovanju koji su doneseni do danas. I sada pišem.

Kuran navodi da žrtvovanje nije vjerska obveza (farz) naređena svakom muslimanu. Međutim, nije ni zabranjeno djelo. Kuran navodi da je od najranijih vremena žrtvovanje dopušteno, pod uvjetom da je u ime Boga.

Žrtvovanje je dobrovoljni čin štovanja za muslimana koji si ga može priuštiti. U islamskoj jurisprudenciji, izraz "nafila" koristi se za opisivanje čina štovanja koji nije naređen i koji mogu izvršiti oni koji žele zaraditi nagradu, dok oni koji to ne žele mogu se suzdržati od izvršenja. Međutim, situacija u četiri prihvaćene škole mišljenja je sljedeća: Hanbelijska, Malikitska i Šafijska škola smatraju Sunnet i Nafilu istim. Nemaju pravilo o obveznim djelima. Samo su hanefije uvele propis o obveznim djelima (vadžibu) između farza i sunneta. Dok hanefije žrtvu nazivaju obaveznom, ostale tri škole mišljenja je nazivaju sunnetom ili nafilom. Oni koji tumače obavezno kao bliže obaveznom zapravo odbacuju sunnetska pravila ostale tri škole mišljenja. Žrtva nije obavezna, a zasigurno nije ni toliko obavezna. Za razliku od više puta ponavljanih naredbi muslimanima u Kuranu, poput "davati zekat i obavljati molitvu", ne postoji naredba o "žrtvovanju". Samo u suri El-Kevsar Poslaniku Muhammedu je naređeno žrtvovanje.

Žrtvovanje je halal, sunnet i obavlja se isključivo radi Boga. Kuran kaže: "Njihovo meso i krv ne dopiru do Boga. Samo vaša pobožnost dopire do Boga."

Uvjeti za žrtvovanje životinje navedeni su u Kuranu na sljedeći način: Mora se žrtvovati uz spominjanje Božjeg imena. Jedenje mesa životinje zaklane u ime bilo čega drugog osim Boga je grijeh. Namjera je ovdje zabraniti žrtvovanje idolima. Žrtvovanje stoke je dopušteno. Tijekom hadža kolju se žrtvene životinje. Nakon žrtvovanja, meso će se dati siromašnima koji ga ne mogu tražiti i siromašnima koji moraju.

Žrtvovanje je praksa još od vremena Adama. Zapravo, Kuran navodi da su sinovi proroka Adama žrtvovali životinje, od kojih je jedna bila prihvaćena, druga nije, a čovjek čija žrtva nije bila prihvaćena namjerno je ubio drugu.

Također navodi da je, dok je Abraham htio zaklati svog sina, kako je vidio u snu, Bog poslao žrtvenu životinju za njega, a on je žrtvovao životinju poslanu umjesto sebe. Međutim, treba ponovno naglasiti da Kuran bilježi povijest žrtvovanja koja datira još od najranijih naroda. Drugim riječima, žrtvovanje nije počelo od Abrahama.

Kuran također navodi da je Abraham donio i poslužio meso pečenog teleta anđeoskim glasnicima koji su mu došli. Prinošenje žrtvenog mesa gostima tradicija je proroka Abrahama. Zapravo, izraz "Khalil Ibrahimov stol" postao je popularan među ljudima, a odnosi se na obilje gostoprimstva koje je prorok Ibrahim ponudio svojim gostima.

Kuran nalaže žrtvu samo za one koji obavljaju hadž. I Bog je naredio i naredio da hodočasnici prinose žrtve kao otkupninu pod određenim okolnostima. Na primjer, tijekom hadža i umre, hodočasnici ne smiju brijati glave. Ako se razbole ili su prisiljeni obrijati glave, moraju postiti, dati milostinju ili prinijeti životinjsku žrtvu. Ukratko, kur'anske odredbe o hodočasnicima nalažu hodočasnicima da prinose žrtve pod određenim okolnostima. Osim toga, u Kur'anu ne postoji druga naredba za muslimane da prinose žrtve, bilo kao obavezna ili propisana. Zapravo, kao što sam spomenuo, postoji samo jedna naredba u suri Al-Kawthar, posebno za proroka Muhameda.

Žrtva je krepostan i vrlo koristan čin. Njegovi uvjeti spomenuti su u Kur'anu i to je oblik štovanja koji je slobodno dostupan onima koji su voljni i sposobni. Među školama mišljenja čiji su propisi ispravni, ostale tri škole mišljenja to smatraju sunnetom ili nafilom, dok samo hanefije to smatraju vadžibom. Međutim, to ne znači da je to farz ili obavezan čin. Detalje o ovom pitanju sam dao u Kur'anu. Vaše vlastito tumačenje ovog pitanja je na vama.

QURBON OLISH HUKMLARIGA BAHOLAR

Qurbonlik haqidagi bugungi kungacha chiqarilgan hukmlar haqida maqola yozmoqchi edim. Va endi men yozyapman.

Qurbonlik har bir musulmonga buyurilgan diniy farz (farz) emasligi Qur'onda aytilgan. Biroq, bu ham taqiqlangan ish emas. Qur'onda aytilishicha, qadim zamonlardan beri qurbonlik qilish Alloh uchun bo'lsa, ruxsat etilgan.

Qurbonlik imkoniyati yetgan musulmonning ixtiyoriy ibodatidir. Islom fiqhida "nafila" atamasi amr etilmagan va savob olishni xohlovchilar bajarishi mumkin boʻlgan ibodatni ifodalash uchun qoʻllaniladi, buni istamaganlar esa uni ado etishdan oʻzlarini tiyishlari mumkin. Biroq qabul qilingan to'rt mazhabdagi vaziyat quyidagicha: Hanbaliy, Molikiy va Shofe'iy mazhablari sunnat va nafilani bir xil deb biladilar. Ularda farz amallar haqida hukm yo'q. Faqat hanafiylar farz va sunnat orasidagi farz (vojib) hukmini joriy qilganlar. Hanafiylar qurbonlikni farz desa, qolgan uch mazhab uni sunnat yoki nafila deb ataydi. Farzni farzga yaqinroq deb tafsir qilganlar aslida qolgan uch mazhabning sunnat hukmlarini rad etadilar. Qurbonlik vojib emas va, albatta, farz ham emas. Qur'onda musulmonlarga "zakot bering va namozni to'kis ado qiling" kabi qayta-qayta takrorlangan amrlardan farqli o'laroq, "qurbonlik qilish" amri yo'q. Faqat "Kavsar" surasida payg'ambar Muhammad sollallohu alayhi vasallam qurbonlik qilishga buyurilgan.

Qurbonlik halol, sunnat va faqat Alloh roziligi uchun qilinadi. Qur'onda "Ularning go'shti va qoni Allohga yetmaydi. Allohga faqat sizning taqvongiz yetadi", deyilgan.

Qurbonlik qilish shartlari Qur'onda shunday deyilgan: Qurbonlik Allohning ismini zikr qilgan holda so'yish kerak. Allohdan o'zga nomi bilan so'yilgan hayvonning go'shtini yeyish gunohdir. Bu yerda maqsad butlarga qurbonlik qilishni man qilishdir. Qoramollarni qurbonlik qilish joiz. Haj oylarida so'yilgan qurbonliklar bor. Qurbonlikdan keyin go'sht so'raolmaydigan kambag'allarga va kerak bo'lgan kambag'allarga beriladi.

Qurbonlik Odam Ato davridan beri amal qilib kelgan. Darhaqiqat, Qur'onda Odam alayhissalomning o'g'illari qurbonlik qilganlari, ulardan biri qabul qilingan, ikkinchisi qabul qilinmagan, qurbonligi qabul bo'lmagan kishi ikkinchisini ataylab o'ldirgani aytiladi.

Shuningdek, Ibrohim alayhissalom tushida ko'rgan o'g'lini so'ymoqchi bo'lganida, Alloh unga qurbonlik tushirganligi va u o'z o'rniga tushirilgan hayvonni qurbonlik qilgani aytiladi. Ammo yana bir bor ta'kidlash kerakki, Qur'on qurbonlik tarixi eng qadimgi xalqlarga borib taqaladi. Boshqacha qilib aytganda, qurbonlik Ibrohimdan kelib chiqmagan.

Qur'onda ham Ibrohim alayhissalom o'ziga kelgan farishta elchilariga yog'li qovurilgan buzoq go'shtini olib kelib, xizmat qilgani aytiladi. Mehmonlarga qurbonlik qilish Ibrohim payg'ambarning odatlaridandir. Darhaqiqat, "Xalil Ibrohim dasturxoni" atamasi xalq orasida mashhur bo'lib, Ibrohim payg'ambarning mehmonlarga ko'rsatgan mehmondo'stligining ko'pligiga ishoradir.

Qurbonlik faqat haj qiluvchilar uchun buyurilgan. Va ziyoratchilarning ma'lum sharoitlarda fidya sifatida qurbonlik qilishlari Alloh taolo tomonidan buyurilgan va buyurilgan. Masalan, Haj va Umra ziyoratlarida ziyoratchilar sochini oldirmasliklari shart. Agar ular kasal bo'lib qolsalar yoki sochlarini oldirishga majbur bo'lsalar, ro'za tutishlari, sadaqa berishlari yoki qurbonlik qilishlari kerak. Xulosa qilib aytganda, Qur'onning ziyoratchilarga oid qoidalari ziyoratchilarga ma'lum sharoitlarda qurbonlik qilishni buyuradi. Bundan tashqari, Qur'onda musulmonlar uchun qurbonlik qilish majburiy yoki shartli ravishda boshqa hech qanday buyruq yo'q. Darhaqiqat, ta'kidlaganimdek, "Kavsar" surasida, xususan, Muhammad payg'ambarga tegishli birgina amr bor.

Qurbonlik savobli va yuksak savobli amaldir. Uning shartlari Qur'onda zikr qilingan bo'lib, u hohlagan va qodir bo'lgan kishilar uchun bepul bo'ladigan ibodat turidir. Hukmi toʻgʻri boʻlgan mazhablardan qolgan uch mazhab uni sunnat yoki nafila, faqat hanafiylar vojib deb biladilar. Biroq, bu farz yoki farz amal degani emas. Men bu haqda Qur'onda batafsil ma'lumot berdim. Bu masalani o'zingiz talqin qilish sizga bog'liq.

犠牲に関する規定の評価

これまでなされてきた犠牲に関する規定について記事を書きたいと思い、今まさに執筆中です。

コーランによれば、犠牲はすべてのムスリムに命じられた宗教的義務（ファルド）ではありません。しかし、禁じられた行為でもありません。コーランによれば、神のために犠牲を捧げることは、太古の昔から許されてきたとされています。

犠牲は、余裕のあるムスリムにとって、自発的な礼拝行為です。イスラム法学において、「ナフィラ」という言葉は、義務付けられておらず、報酬を得たい者が行う礼拝行為を指し、報酬を得たくない者はそれを控えることができるという意味です。しかし、広く受け入れられている4つの学派の状況は以下のとおりです。ハンバリー派、マーリキー派、シャーフィイー派は、スンナとナフィラを同一視しています。義務行為に関する規定はありません。ハナフィー派だけが、ファルドとスンナの間に義務行為（ワジブ）の規定を導入しました。ハナフィー派は犠牲を義務としますが、他の3つの学派はそれをスンナまたはナフィラと呼びます。義務を義務に近いと解釈する人々は、実際には他の3つの学派のスンナの規定を否定しています。犠牲は義務ではなく、ましてや義務として扱われるべきではありません。クルアーンでムスリムに繰り返し命じられている「ザカートを納め、礼拝を守れ」といった戒律とは異なり、「犠牲を捧げよ」という戒律はありません。預言者ムハンマドに犠牲を捧げるよう命じられているのは、スーラ・アル・カウサルだけです。

犠牲はハラールであり、スンナであり、神のためにのみ行われます。クルアーンには、「彼らの肉と血は神に届かない。神に届くのは、あなたの敬虔さだけだ」と記されています。

クルアーンには、動物を犠牲に捧げる条件が次のように記されています。神の名を唱えながら犠牲に捧げなければならない。神以外の名において屠殺された動物の肉を食べることは罪です。ここでの意図は、偶像への犠牲を禁じることです。牛の犠牲は許されています。ハッジの月には犠牲となる動物が屠殺されます。犠牲の後、その肉は、求めることができない貧しい人々と、求めなければならない貧しい人々に与えられます。

犠牲はアダムの時代から続く慣習でした。実際、クルアーンには、預言者アダムの息子たちが動物を犠牲に捧げたと記されています。そのうちの1匹は受け入れられ、もう1匹は受け入れられず、犠牲が受け入れられなかった男は故意にもう1匹を殺しました。

また、アブラハムが息子を屠殺しようとした時、夢の中で神が彼のために犠牲となる動物を送り、アブラハムは代わりにその動物を犠牲にしたと記されています。しかし、クルアーンが犠牲の歴史を最も古い国家にまで遡って記録していることを改めて強調する必要があります。つまり、犠牲はアブラハムに起源を持つものではありません。

クルアーンには、アブラハムが天使の使者たちに、肥えた子牛のロースト肉を持参し、供えたとも記されています。客人に犠牲の肉を供えることは、預言者アブラハムの伝統です。実際、「カリル・イブラヒムの食卓」という言葉は、預言者イブラヒムが客人に惜しみないもてなしをしたことを指して、人々の間で広く知られるようになりました。

クルアーンでは、ハッジを行う者のみに犠牲を捧げることが義務付けられています。そして、巡礼者は特定の状況下で、身代金として犠牲を捧げることが神によって命じられています。例えば、ハッジとウムラの間、巡礼者は頭を剃ってはいけません。病気になった場合、あるいは頭を剃らざるを得なくなった場合は、断食するか、施しをするか、動物の犠牲を捧げなければなりません。要するに、巡礼者に関するコーランの規定は、巡礼者に特定の状況下で犠牲を捧げるよう命じています。これ以外に、ムスリムが犠牲を捧げることを義務として、あるいは定められた要件として命じている箇所は、コーランには他にありません。実際、私が述べたように、スーラ・アル・カウサルには、預言者ムハンマドに特有の命令が一つだけあります。

犠牲は高潔で、大きな報いをもたらす行為です。その条件はコーランに記されており、意志と能力のある者であれば自由に行える崇拝の一形態です。正しい判断を下す学派の中で、他の3つの学派は犠牲をスンナ（善行）またはナフィラ（善行）と見なし、ハナフィー派だけがワジブ（善行）と見なしています。しかし、これは犠牲が義務的な行為、つまりファード（善行）であることを意味するものではありません。この点については、コーランの中で詳細を述べています。この件に関する解釈は、皆様にお任せします。

क़ुर्बानी के नियमों का मूल्यांकन

मैं क़ुर्बानी के अब तक के नियमों पर एक लेख लिखना चाहता था। और अब मैं लिख रहा हूँ।

क़ुरआन कहता है कि क़ुर्बानी हर मुसलमान के लिए एक धार्मिक फ़र्ज़ (फ़र्ज़) नहीं है। हालाँकि, यह कोई वर्जित कार्य भी नहीं है। क़ुरआन कहता है कि आदिकाल से ही क़ुर्बानी की अनुमति रही है, बशर्ते वह अल्लाह के लिए हो।

क़ुर्बानी एक मुसलमान के लिए स्वेच्छा से की जाने वाली इबादत है जो इसे वहन कर सकता है। इस्लामी न्यायशास्त्र में, "नफ़िलह" शब्द का प्रयोग ऐसी इबादत के लिए किया जाता है जिसका आदेश नहीं दिया गया है और जिसे वे लोग कर सकते हैं जो सवाब कमाना चाहते हैं, जबकि जो लोग ऐसा नहीं करना चाहते वे इसे करने से परहेज़ कर सकते हैं। हालाँकि, चार स्वीकृत विचारधाराओं में स्थिति इस प्रकार है: हंबली, मालिकी और शफ़ीई विचारधाराएँ सुन्नत और नफ़िलह को एक ही मानती हैं। उनके पास अनिवार्य कार्यों के बारे में कोई नियम नहीं है। केवल हनफ़ियों ने ही फ़र्ज़ और सुन्नत के बीच अनिवार्य कार्यों (वाजिब) का नियम पेश किया है। हनफ़ियों के अनुसार, क़ुर्बानी अनिवार्य है, जबकि अन्य तीन विचारधाराएँ इसे सुन्नत या नफ़िलह कहती हैं। जो लोग अनिवार्य को अनिवार्य के अधिक निकट मानते हैं, वे वास्तव में अन्य तीन विचारधाराओं के सुन्नत नियमों को अस्वीकार करते हैं। क़ुर्बानी अनिवार्य नहीं है, और निश्चित रूप से अनिवार्य नहीं है। क़ुरान में मुसलमानों को बार-बार दिए गए आदेशों, जैसे "ज़कात अदा करो और नमाज़ स्थापित करो," के विपरीत, "क़ुर्बानी" का कोई आदेश नहीं है। केवल सूरह अल-कौसर में ही पैगंबर मुहम्मद को क़ुर्बानी का आदेश दिया गया है।

क़ुर्बानी हलाल है, सुन्नत है, और केवल ईश्वर के लिए की जाती है। क़ुरान कहता है, "उनका मांस और ख़ून ईश्वर तक नहीं पहुँचता। केवल आपकी तक़वा ही ईश्वर तक पहुँचती है।"

क़ुरान में किसी जानवर की क़ुर्बानी की शर्तें इस प्रकार बताई गई हैं: क़ुर्बानी ईश्वर का नाम लेते हुए की जानी चाहिए। ईश्वर के अलावा किसी और के नाम पर बलि किए गए जानवर का मांस खाना पाप है। यहाँ उद्देश्य मूर्तियों की बलि देने पर रोक लगाना है। मवेशियों की बलि देना जायज़ है। हज के महीनों में बलि के जानवर भी बलि किए जाते हैं। बलि के बाद, मांस उन गरीबों को खिलाया जाता है जो इसे नहीं मांग सकते और उन गरीबों को भी जिन्हें मांगना ही पड़ता है।

कुर्बानी की प्रथा आदम के समय से चली आ रही है। दरअसल, कुरान में कहा गया है कि पैगंबर आदम के बेटों ने जानवरों की बलि दी, जिनमें से एक स्वीकार किया गया, दूसरा नहीं, और जिस व्यक्ति की बलि स्वीकार नहीं हुई, उसने जानबूझकर दूसरे को मार डाला।

इसमें यह भी कहा गया है कि जब अब्राहम अपने बेटे का वध करने वाले थे, तो उन्होंने एक सपने में देखा कि ईश्वर ने उनके लिए एक बलि का जानवर भेजा, और उन्होंने अपने बेटे के स्थान पर भेजे गए जानवर की बलि दे दी। हालाँकि, इस बात पर फिर से ज़ोर दिया जाना चाहिए कि कुरान में बलिदान का इतिहास प्राचीनतम राष्ट्रों से जुड़ा हुआ है। दूसरे शब्दों में, बलिदान की शुरुआत अब्राहम से नहीं हुई थी।

कुरान में यह भी लिखा है कि इब्राहीम अपने पास आए फ़रिश्ते दूतों को एक मोटे भुने हुए बछड़े का मांस लाकर परोसते थे। मेहमानों को बलि का मांस चढ़ाना पैगंबर इब्राहीम की एक परंपरा है। दरअसल, "खलील इब्राहीम की मेज़" शब्द लोगों के बीच लोकप्रिय हो गया है, जो पैगंबर इब्राहीम द्वारा अपने मेहमानों के प्रति की गई आवभगत की प्रचुरता का प्रतीक है।

कुरान केवल हज करने वालों के लिए ही कुर्बानी का आदेश देता है। और ईश्वर द्वारा यह आदेश दिया गया है कि हाजियों को कुछ विशेष परिस्थितियों में फिरौती के रूप में कुर्बानी देनी चाहिए। उदाहरण के लिए, हज और उमराह के दौरान, हाजियों को अपने सिर नहीं मुंडवाने होते। यदि वे बीमार पड़ जाते हैं या उन्हें सिर मुंडवाने के लिए मजबूर किया जाता है, तो उन्हें या तो उपवास करना चाहिए, दान देना चाहिए, या पशु बलि देनी चाहिए। संक्षेप में, तीर्थयात्रियों से संबंधित कुरान के प्रावधान तीर्थयात्रियों को कुछ विशेष परिस्थितियों में कुर्बानी देने का आदेश देते हैं। इसके अलावा, कुरान में मुसलमानों के लिए कुर्बानी देने का कोई अन्य आदेश नहीं है, चाहे वह अनिवार्य हो या निर्धारित आवश्यकता। दरअसल, जैसा कि मैंने बताया, सूरह अल-कौसर में केवल एक ही आदेश है, विशेष रूप से पैगंबर मुहम्मद के लिए।

क़ुर्बानी एक पुण्य और अत्यंत पुण्यकारी कार्य है। क़ुरआन में इसकी शर्तों का उल्लेख है और यह एक ऐसी इबादत है जो इच्छुक और सक्षम लोगों के लिए स्वतंत्र रूप से उपलब्ध है। जिन विचारधाराओं के नियम सही हैं, उनमें से अन्य तीन विचारधाराएँ इसे सुन्नत या नफ़िलत मानती हैं, जबकि केवल हनफ़ी इसे वाजिब मानते हैं। हालाँकि, इसका मतलब यह नहीं है कि यह एक फ़र्ज़ या अनिवार्य कार्य है। मैंने क़ुरआन में इस विषय पर विस्तृत जानकारी दी है। इस विषय की आपकी अपनी व्याख्या आप पर निर्भर है।

祭祀教律评估

我想写一篇关于迄今为止祭祀教律的文章。现在我正在写。

《古兰经》指出，祭祀并非每个穆斯林都必须履行的宗教义务（fard）。然而，祭祀也并非被禁止的行为。《古兰经》指出，自古以来，只要是为了真主，祭祀都是被允许的。

祭祀是穆斯林在有能力的情况下自愿进行的崇拜行为。在伊斯兰教法中，"nafilah"（不献祭）一词指的是一种非强制性的崇拜行为，希望获得回报的人可以进行，而不想获得回报的人则可以不进行。然而，四大主流学派的观点是：罕百里派、马立克派和沙斐仪派认为圣训和不献祭是相同的。他们没有关于义务行为的教律。只有哈乃斐学派在法德（fard）和圣训（Sunnah）之间引入了义务行为（wajib）的裁定。哈乃斐学派称祭祀为义务，而其他三个学派则称之为圣训（sunnah）或纳菲拉（nafilah）。那些将义务解释为更接近义务的人，实际上拒绝了其他三个学派的圣训裁定。祭祀并非义务，当然也并非完全义务。与《古兰经》中反复强调的"缴纳天课，谨守礼拜"等穆斯林的诫命不同，《古兰经》中并没有"祭祀"的命令。只有在《古兰经》第14章（Surah Al-Kawthar）中，先知穆罕默德才被命令进行祭祀。

祭祀是合法的、圣训，并且仅是为了真主而进行的。《古兰经》写道："他们的血肉无法到达真主。只有你们的虔诚才能到达真主。"

《古兰经》规定了宰牲的条件：必须以真主之名宰牲。食用以真主以外的任何名义宰杀的动物的肉是罪孽。此处旨在禁止向偶像献祭。宰杀牲畜是允许的。在朝觐期间，人们会宰杀祭牲。祭祀结束后，这些肉将分别供奉给那些无法索取的穷人和必须索取的穷人。

祭祀自阿丹时代便已存在。事实上，《古兰经》记载，先知阿丹的儿子们宰杀了动物，其中一只被接受，另一只未被接受，而那只祭品未被接受的人故意杀死了另一只。

《古兰经》还记载，当亚伯拉罕即将宰杀他的儿子时，正如他在梦中看到的那样，真主为他降下一只祭牲，他就用这只降下的祭牲代替他献祭。然而，必须再次强调的是，《古兰经》记载的祭祀历史可以追溯到最早的民族。换句话说，祭祀并非起源于亚伯拉罕。

《古兰经》还记载，易卜拉欣曾带来一头肥美的烤牛犊，并供奉给前来拜访的天使使者。以祭肉款待宾客是先知易卜拉欣的传统。事实上，"哈利勒·易卜拉欣的餐桌"一词在民间广为流传，指的是先知易卜拉欣对宾客的盛情款待。

《古兰经》规定，只有朝觐者才可以献祭。真主命令朝觐者在某些情况下献祭作为赎罪。例如，在朝觐和副朝期间，朝觐者不得剃头。如果他们生病或被迫剃头，则必须斋戒、施舍或献祭牲畜。简而言之，《古兰经》关于朝觐者的规定要求朝觐者在某些情况下献祭。除此之外，《古兰经》中没有其他命令穆斯林献祭，无论是强制性的还是规定的。事实上，正如我所提到的，在《古兰经》第14章中只有一条命令，专门针对先知穆罕默德。

献祭是一种德行高尚且回报丰厚的行为。《古兰经》中提到了献祭的条件，它是一种崇拜形式，只要有意愿且有能力，人们就可以自由地进行。在那些裁决正确的思想流派中，其他三个流派认为它是圣行（sunnah）或纳菲拉（nafilah），而只有哈乃斐学派认为它是瓦吉布（wajib）。然而，这并不意味着它是一种法德（fard）或义务行为。我在《古兰经》中提供了关于此事的详细信息。您对此事的解读取决于您自己。